“သူလိုလူ”


“သူလိုလူ”

ဓါးေတြကို ေန႕စဥ္နီးပါး ကိုင္ေနရ

မီးေတြနဲ႕လည္း မပါမျဖစ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေက်ာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရ

ေသၿပီးသား အညိွအနံ႕ရိွတဲ႕ အသားေတြကိုလည္း မျဖစ္မေန ခုတ္ထစ္ရ

အရြက္သီးနံွတို႕ကိုလည္း ဝမ္းစာသစ္ေတြအတြက္ ခုတ္သင္ေျဖရွင္းရ

ေရေႏြးပြတ္ပြတ္ဆူဆူလည္း မလစ္ဟင္းေစရ

အညစ္အေၾကးေတြ ဟူသမွ်ကိုလည္း သန္႕ရွင္းဖို႕ရန္ တာဝန္ဝတၱရားကလည္း ရိွျပန္ေသး

အရာရာမွာလည္း လိုက္ အုပ္ထိမ္းစီမံရ

ဒါေတြ ဒီလိုအလုပ္ေတြဟာ

ဟိုေခတ္ဒီေခတ္က စစ္သည္ေတာ္ရဲမက္ေတြရဲ႕ စစ္ဆင္ေရး ေတြလို

သူတို႕ရဲ႕ ေန႕စဥ္ အလုပ္တာဝန္မ်ားလို ဝတၱရား မပ်က္ေစရ

ဟုတ္တယ္. ပုခတ္လဲႊေသာ မိခင္မ်ား

ဒါေတြဟာ အိမ္ရွင္မမ်ားရဲ႕ေန႕စဥ္တာဝန္ဝတၱရားမ်ားပဲေပါ့

ဓါးေတြကိုင္တာလည္း လူသတ္ဖို႕ မဟုတ္

သူ႕ဘဝထဲမွာ

ကိုယ့္အသက္ခႏၶာကိုယ္ေတာင္ မငဲ့ဘဲ လူသားအသစ္ေလးကို ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္ေနာ္

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္

ေက်းဇူးပါ ေမေမ ။ ။

ကမာၻမွာ ရိွတဲ့ အားလံုးေသာ မိခင္မ်ားအတြက္
ျမေလးသွ်င္

၁၅/၁/ ၂၀၁၄

ဦးသုခရဲ ့ ျမန္မာျပည္ အေမမ်ားေန ့အမွတ္တရ1510492_632475863476339_1426452340_n

“ကြမ္းစကား”


ငါ့အျဖစ္က

အသဲပံုနဲ႕တူတဲ႕ ကြမ္းရြက္လို

ဒါ့အျပင္ ထံုးျဖဴျဖဴေလး သုတ္ၿပီးေတာ့

ခဲြခံထိထားရတဲ့ ကြမ္းသီးစိတ္ေတြနဲ႕အတူ

မင္း စိတ္တိုင္းက် ဝါးစားနိုင္တယ္

ေနာက္ဆံုး မင္းေထြးထုတ္လိုက္တဲ့အခါ

ငါ့ရဲ႕ အနီေရာင္ေသြးေတြကို ျမင္ရလိမ့္မယ္ ။ ။

ျမေလးသွ်င္
၃၁.၈.၂၀၁၃

(“ဘေလာ့ဂ္ေဒး” Blog Dayအတြက္ အမွတ္တရ အေနနဲ ့ေရးမိလိုက္ပါတယ္
မ်က္လံုးပူစပ္လာလို ့ကြမ္းရြက္အုပ္ဖို ့ ကြမ္းရြက္ေတြကို ၾကည့္မိရာမွ ေရးမိပါတယ္ -:
ဆရာသုေမာင္ရဲ ့ကြမ္းစကားနဲ ့သိပ္မဆိုင္ေပမယ္ ့ဒီနာမည္ေလးပဲ ယူသံုးလိုက္မိပါတယ္… း)

ဦးမင္းလူ ေကာင္းမွဳ


ဒီကဗ်ာေလးက ဦးမင္းလူေကာင္းမႈ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲက ဆရာ ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ…
ဆရာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေပမယ့္
ဆရာ့စာေတြ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ေနမွာပါဆရာ…
ဆရာ့စာေတြ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ ဆရာ့စာေတြက ဘယ္ေတာ့ မွ မေသပါဘူးဆရာ

(ဆရာမင္းလူသည္ ၁၄.၈.၂၀၁၃ ည ၁၁ နာရီခဲြတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။ )

 

“သံသရာ ခရီးသြား “


“သံသရာ ခရီးသြား ”

လူက အရင္လူပဲ…
စိတ္ေတြက ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာသလိုလို…
အသက္ေတြလည္း တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ႀကီးလာၿပီမို ့
ခရီးေတြထြက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး
ဘေလာ့ေတြဘက္လည္း မလွည့္ျဖစ္
စာေရးစာဖတ္သိပ္နည္းခဲ့ၿပီး
လက္ေတြ ့ဘ၀ထဲ ကြင္းဆင္းသလိုလိုနဲ ့
အားနာပါတယ္..
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
အၿပံဳးအစစ္အမွန္နဲ ့သာ ၿပံဳးျပခ်င္ပါတယ္..
ဓာတ္ပံုရိုက္တိုင္းၿပံဳးျပေနရလို ့
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အတုအစစ္ ခဲြျခားမရတဲ့ အျဖစ္
လူၾကည့္တိုင္း လွေနဖို ့
ၿပံဳးျပေနရတာကိုက
အတုအေယာင္မ်ားလားလို ့
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတြးမိရင္း
သံသရာတေကြ ့အမွားမေတြ ့ဖို ့ကို
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္ေရွာင္ေနရင္း
သံသရာခရီးသြားဆိုတာ
နားလိုက္ သြားလိုက္
တစ္ေနရာရာမွာေတာ့
မွတ္တိုင္တစ္ခုခုေတာ့ သတ္မွတ္ရအံုးမယ္ မဟုတ္လား…
ကိုယ္တို ့ဘ၀ေတြ ဆိုတာက
မရပ္မနား ခရီးသြားေတြမို ့
လမ္းမွာဆံုတုန္း အစစ္အမွန္အၿပံဳးနဲ ့ ႏွဳတ္ဆက္ခ်င္ပါတယ္..

အားလံုးကို “မဂၤလာပါ”လုိ ့ ။ ။

ျမေလးသွ်င္
3.2.2013

ပံုရိပ္အလၤကာ


ကိုယ္တို ့ေတြ
အခ်ိန္မရလို ့စကားေတြအမ်ားႀကီးမေျပာျဖစ္တဲ့အခါ
အခ်ိန္မေပးႏိုင္လို ့ စာေတြအမ်ားႀကီး မေရးျဖစ္တဲ့အခါ
ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံုက သူ ့အစားေျပာေပးႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္..

“ပန္းခ်ီဆိုတာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ကဗ်ာ
ကဗ်ာဆိုတာ စကားေျပာတဲ့ ရုပ္ပံု…”
(ဆီမိုနိက္စ္) က ဆိုခဲ့ပါတယ္…

“Painting is silent poetry, and
poetry is painting that speaks.” Simonides

(ဆီမိုနိက္စ္) က တိုတိုေလး ေျပာခဲ့ေပမယ့္
သူ ့စကားလံုးေတြက ေလးနက္ၿပီး အင္မတန္ ႏွစ္သက္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္…

ဗဂ်ီေအာင္စိုးက စာမဲ့ကဗ်ာဆိုၿပီး သူ ့ပန္းခ်ီေတြကို တင္စားခဲ့တယ္..
ကဗ်ာေတြမွာလည္း စာလံုး (fonts) ေတြနဲ ့အလွဆင္ၿပီး ပံုရိပ္အသြင္နဲ ့ေပၚလာၾကပါတယ္

တခါတေလ စာသားေတြအမ်ားႀကီး မေရးဘဲ
စာသားတိုတိုနဲ ့ ကဗ်ာခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ တည္ေဆာက္ဖို ့ႀကိဳးစားၾကည့္တဲ့အခါ အေတာ္ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္..

ပန္းခ်ီဆဲြတဲ့အခါမွာလည္း ကိုယ့္အေတြးနဲ ့ကိုယ္
တိတ္တိတ္ေလး စိတ္ၿငိမ္စြာ ဆဲြေနရတာကိုလည္း ႏွစ္သက္ေနမိတယ္..

ဘ၀ဆိုတာ တိုပါတယ္…
ခ်ိဳခ်ိဳေလးပဲ ျဖတ္သန္းလိုက္ၾကရေအာင္
ဆီးခ်ိဳေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ ့ေပါ့…   (ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးရင္း…)

ခါးသီးလာခဲ့ရင္ေတာ့ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ေပါ့..
အခါးဆိုတာကလည္း ေဆးဖက္၀င္ပါတယ…( ေျဖသိမ့္ရင္းနဲ ့…)

ေန ့မွာ အလင္းေပးတဲ့ ေနမင္းကို ေက်းဇူးတင္သလို
လမင္းတစ္စင္းကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရ ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနတက္တာ
ကိုယ့္အက်င့္ပါပဲ

တိမ္တိုက္ေတြ လႊင့္ေမ်ာေနတာက ရင္ကို တိတ္တိတ္ေလး တိုးေ၀ွ ့လာတဲ့  ပန္းခ်ီကားလိုပါပဲ

ဘ၀ ဆိုတာကလည္း အသက္ရွင္ေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပါ့…..။    ။

ျမေလးသွ်င္
၂.၁၀.၂၀၁၂

“သူမရုပ္ပံုလႊာ”


“သူမရုပ္ပံုလႊာ”

ဦးေႏွာက္ေတြ ယိုစီးကုန္မွာစိုးလို ့ဦးထုပ္ေဆာင္းခဲ့တယ္…..

မ်က္လံုးေတြ ဆူးစူးမွာစိုးလို ့ ေနကာ မ်က္မွန္ တပ္ခဲ့တယ္

ပန္းႏုေရာင္ ပန္းကေလး တစ္ပြင့္က ဦးထုပ္ေပၚမွာ…

သူမ ႏွလံုးသားကို ဘာသာမျပန္တက္ေတာ့လို ့

ဟိုးအေ၀းကေန ေငးၾကည့္ရင္း

ဒီလိုနဲ ့  …

သူမ ရုပ္ပံုက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့တယ္...

ေလးသွ်င္

လွ်ပ္ကူးမိေသာ ကဗ်ာ (၂)


အခုတေလာ သင္တန္းက လုပ္ေနတဲ့စာေတြလည္းမၿပီးဘဲ မအားလပ္ေသာေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြ စာေတြမေရးတာ လႏွင့္ခ်ီရိွေနေတာ့မည္။ ဒီေန ့လည္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးရန္ ႀကိဳတင္မစီစဥ္ပါဘဲႏွင့္ ေရးျဖစ္သြားသည္။ ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ စာရးခ်င္စိတ္ရိွမွ စာေရးျဖစ္ေသာ ကၽြန္မသည္ စာမေရးျဖစ္လို ့ စာဖတ္သူေတြ တရားစဲြမည္ဆိုပါက ေတာင္းပန္ရေပလိမ့္မည္။

ဒီကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ပံုမွာ ဆရာမင္းလူရဲ  ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္မရင္ထဲ ဟိုက္ကူကဗ်ာတိုေလးတစ္ပုဒ္တိုး၀င္သြားရသည္။ လွ်ပ္ကူးမိေသာကဗ်ာဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သူမ်ားဆီမွ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ရေသာအခါ ထပ္ဆင့္ျပန္ခံစားမိလို ့ျပန္ေရးေသာ ကဗ်ာကို ကၽြန္မက လွ်ပ္ကူးမိေသာကဗ်ာဟု ေရးဖူးခဲ့ပါသည္။
ဆရာ မင္းလူရဲ  ့ကဗ်ာနာမည္မွာ နယ္စပ္ေဒသျဖစ္ၿပီး မင္းလူ (1978) လုိ ့ေရးထားတာၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္
ေရးထားတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ ့ရပါသည္။

နယ္စပ္ေဒသ

ေန ့နဲ ့ညၾကားမွာ
တစ္စကၠန္ ့ပဲျခားတယ္။

တစ္ဒီဂရီနဲ ့
သံုးရာ့ေျခာက္ဆယ္ဒီဂရီၾကားမွာ
တစ္ဒီဂရီ ပဲျခားတယ္။

ေဆာင္းနဲ ့ေႏြၾကားမွာ
ေလတစ္ေ၀ွ ့ပဲျခားတယ္။

အျပာနဲ ့အစိမ္းၾကားမွာ
အ၀ါတစ္စက္ပဲျခားတယ္။

ရွင္ျခင္းနဲ ့ေသျခင္းၾကားမွာ
မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ပဲျခားတယ္။

အခ်စ္နဲ ့အမုန္းၾကားမွာ
မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းပဲျခားတယ္။

ဟိုဘက္ကိုကူးဖို ့ဆိုတာ
လြယ္လြယ္ေလးပါ။

မင္းလူ (1978)

ဆရာမင္းလူရဲ  ့ကဗ်ာကို ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ ကၽြန္မထပ္ဆင့္ခံစားမိတာေလးကို ဟိုက္ကူပံုစံျဖင့္ ေရးခ်မိပါေတာ့တယ္။  ဆရာ့ကဗ်ာကို ထပ္ဆင့္ခံစားၿပီးေရးလိုက္ေပမယ့္ ကဗ်ာအေပၚခံစားခ်က္ကေတာ့ ဆရာမင္းလူထက္ ေလ်ာ့မည္မထင္ပါ။ လက္ရိွခံစားမိေသာ ကၽြန္မႏွလံုးသားျဖင့္ ေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီး ေရးမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အရင္က လွ်ပ္ကူးမိေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ကိုေရးခဲ့ဖူးသျဖင့္
အခုကဗ်ာက နံပါတ္(၂) ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္လုိက္ပါသည္။

လွ်ပ္ကူးမိေသာ ကဗ်ာ (၂)

ကိုယ့္ရဲ  ့ ႏွလံုးသား
နယ္စည္းမတား အေရာင္မ်ား

သို ့ေသာ္ ျခားသည္မို ့။

ျမေလးသွ်င္

ေန၀င္ျခင္း


ေန၀င္ျခင္း

ေလွငယ္တစ္စင္း၊ ျမစ္မင္းဧရာ
လိွဳင္းေဖြးေဖြးၾကား၊ ေျခရာမ်ားအား
ထားရစ္ခဲ့ျငား၊ သြားႏွင့္ေလသူ
ေငြေသာင္ယံက သိပါသည္။   ။

ျမေလးသွ်င္

“အပ္ခ်ည္ဘူး” သံေပါက္


ကၽြန္မအက်ၤ ီတစ္ထည္တြင္ ၾကယ္သီးျပဳတ္ေန၍ အပ္ခ်ည္ဘူးကို အျမန္ရွာလိုက္ေသာအခါ အပ္ခ်ည္ဘူးမွာပလပ္စတစ္အေပ်ာ့စားျဖစ္လို ့ေပါက္ၿပဲေနေလသည္။ အပ္ခ်ည္ဘူးထဲတြင္ ၾကယ္သီးအပိုေလးမ်ား၊ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးမ်ား၊ အပ္အရြယ္အစားအတိုအရွည္မ်ား၊ ခ်ိတ္အပိုမ်ား၊ ေပႀကိဳးႏွင့္ တစ္ျခားေသာ တိုလီမိုလီ ပစၥည္းအေသးေလးမ်ား ေတြ ့ကရာစြတ္ထည့္ထားပါသည္။
စၥည္း ေတြ အဲသည့္ေလာက္ထည့္မွေတာ့ ဘူးကေပါက္ၿပီေပါ့ ေတြးမိၿပီး အပ္ခ်ည္ဘူးအသစ္ထည့္ရန္အတြက္ နယ္ေျမသစ္ရွာရပါသည္။ အိမ္ရိွဘူးအလြတ္ေလးမ်ားကို လိုက္လို ့ရွာေသာအခါ  …..ေတြ ့ပါၿပီ…အပ္ခ်ည္ဘူးနယ္ေျမသစ္
ဒီတစ္ခါဘူးခံြကေတာ့ ပလပ္စတစ္ဘူးေတာ့မဟုတ္ေပ၊ လက္ဖက္ေျခာက္ထည့္ထားေသာ အဖံုးပါေသာ စကၠဴဘူးခံြထူထူတစ္ခုပင္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနီးစပ္ဆံုးလည္းျဖစ္၊ အျမန္ရွာလို ့လည္းေတြ ့ၿပီးအဆင္ေျပေသာ သူ ့ကိုပင္ အပ္ခ်ည္ဘူးနယ္ေျမသစ္အျဖစ္ ခန္ ့အပ္လိုက္ရသည္။

အပ္ခ်ည္ဘူးေလး နယ္စားရေသာအခါ ကၽြန္မတာ၀န္ မၿပီးေသးပါ။ အပ္ခ်ည္ဘူးတည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရးအတြက္ ကၽြန္မတာ၀န္ၿပီးဆံုးသြားသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း အိမ္ရိွအသံုးျပဳမည့္သူမ်ား အပ္ခ်ည္ဘူးကို မသိမွာ စိုးပါသည္။ အပ္ခ်ည္ဘူး “ေၾကာ္ျငာစာတမ္း” ဖြင့္ရေပအံုးမည္။ လူနည္းေသာ ကၽြန္မတို ့အိမ္ေလးမွာ လိုက္လံၿပီး သတိေပးရန္ စကားေျပာလိုက္ရင္ကို  ၿပီးပါသည္။ သို ့ေသာ္ စာႏွင့္ကဗ်ာပိုးက အၿငိမ္မေနႏိုင္ေသာ ကၽြန္မစိတ္က အပ္ခ်ည္ဘူးေပၚမွာ စာကပ္ၿပီး ေရးဖို ့ဟန္ျပင္လိုက္ပါသည္။
အဲသည့္မွာတင္ ဒီဇာတ္လမ္းစတင္ပါသည္။ စကၠဴရွာလိုက္ေသာအခါ ဘယ္လိုကပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုၿပီး စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေသာအခါ  မွတ္စုတိုမ်ားႏွင့္ ဘာညာသာတကာမ်ား မွတ္ရန္၀ယ္ထားေသာ  ရွပ္အက်ၤ ီပံု အ၀ါေရာင္ (Sticky note)  ေလးကို စာအုပ္ပံုၾကားမွာေတြ ့လုိက္ရပါၿပီ။
အပ္ခ်ည္ဘူးနဲ ့အက်ၤ ီပံုစံေလးက အလြန္လိုက္ဖတ္တာပဲ ဆိုၿပီး စိတ္ကူးယဥ္မိလိုက္ပါသည္။
“မင္း..ဘယ္ေျပးမလဲ..မင္းေတာ့ ရာထူးတပ္ခံရေတာ့မယ္” ဆိုၿပီး ေျပးယူလိုက္ပါသည္။
အဲသည့္ ရွပ္အက်ၤ ီပံုစကၠဴတစ္ခုကိုခြာၿပီး  ေကာ္ဘူးယူကာ အပ္ခ်ည္ဘူးအေပၚမွာ ကပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ စာေရးရန္သာက်န္ေသာအခါ “အပ္ခ်ည္ဘူး” ဟု ခပ္တည္တည္ ေရးမည္ဟု စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ ကၽြန္မႏွေမ်ာသလိုျဖစ္သြားသည္။ “အပ္ခ်ည္ဘူး” ဟုေခၚေသာ ဒီလိုစာသံုးလံုးထဲေရးဖို ့မထုိက္တန္ေသးဘူး ေတြးမိၿပီး စိတ္ထဲမွပင္ စီက်လာေသာ သံေပါက္ကဗ်ာေလးက အလိုလိုထြက္က်သြားတာ့သည္။ စိတ္ထဲရိွရာ “အပ္ခ်ည္ဘူး” သံေပါက္အျဖစ္ ေဆာ့ပင္ႏွင့္ လက္ေရးမလွမပ ေရးခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။

“အပ္ခ်ည္ဘူး”

အပ္ႏွင့္အပ္ခ်ည္
ႀကိဳးႏွင့္သီ
ခိုင္ပီ တစ္သက္လံုး ။     ။



မၿမဲျခင္းတရားကို လက္ခံမိေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးကဗ်ာအဆံုးမွာ တစ္သက္လံုး ဆိုတဲ့ စကားလံုးျဖင့္ အဆံုးသတ္ထားပါသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ၿမဲၿမံေစရန္
အပ္ႏွင့္အပ္ခ်ည္အတြက္ ခ်ည္ၿပီးမွေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာျဖစ္ေစခ်င္လိုသည့္စိတ္ျဖင့္ တစ္သက္လံုး ဆိုသည့္ စကားလံုးကိုပင္ ယူသံုးထားလိုက္မိေတာ့သည္။

ေယာနိေသာမနာသီကာရျဖင့္
ေလးစားလွ်က္
ျမေလးသွ်င္